Je mag maar één boek meenemen

Nikolai Gogol

Gisteren vroeg iemand wat het mooiste boek was dat ik ooit gelezen heb.
Dat is een gemakkelijke vraag om te stellen, maar geen gemakke-lijke vraag om te beantwoorden.
Ik zei: "Ik hou van Ecce homo van professor Nietzsche, van Gargantua en Pantagruel van Rabelais, van Dode Zielen van Nikolai Gogol die op 1 april werd geboren en van De lotgevallen van de brave soldaat Svejk van Jaroslav Hasek. Dat zijn geloof ik mijn mooiste boeken, samen met..."
Ik wou nog een serie boeken noemen, waaronder enkele van Robert Musil en Konstantin Paustovski, en Liefde in tijden van cholera van Gabriel García Marquez.
Dat was niet de bedoeling.
"Je mag maar één boek meenemen naar het onbewoonde eiland."
Het zou interessant zijn om eens te onderzoeken wanneer het onbewoonde eiland een rol is gaan spelen in de verbeelding en de conversatie.
Om ervan af te zijn zei ik dan:
"Dode Zielen uit 1842, basta."