Het stromen van rivieren is indrukwekkend.
Heb je wel eens een middag aan de oever van de IJssel gezeten?
Nee?
Dan moet je dat eens doen, dan weet je wat ik bedoel.
Ik ken geen rivier die zo mooi stroomt als de IJssel. Hij stroomt krachtig en onweerstaanbaar maar ook heel beweeglijk en lichtvoetig en met een vriendelijk laisser faire lasser passer.
Langzaam maar zeker wordt de enorme, onstuitbaar stromende watermacht vaardig over je geest. Vastgeroeste rottigheid in je kop raakt los en stroomt mee met de rivier.
Is de rivier dan niet genoeg, zul je misschien denken? Zijn daar wel godjes bij nodig?
Hoe werkt dat dan, met die verveling en die godjes? Zorgen die ervoor dat je je niet gaat vervelen (dan moeten ze wel echt bestaan), of moet je aan die godjes denken du moment dat je je dreigt te gaan vervelen met die rivier (dus iets wat je erbij kunt doen, bij het aan de rivier zitten, net als een boek gaan lezen of een kruiswoordpuzzel oplossen, daar aan de rivier)?
BeantwoordenVerwijderenNou, het is heel simpel, godjes zijn altijd bij je, rivieren niet.
BeantwoordenVerwijderen