M'n algemene theorie van de gerichte woede is dat mensen boos worden op andere mensen omdat die niet zo denken en voelen als zijzelf.
De gerichte woede is dus een onbeheerst verlangen naar overeenstemming.
Deze soort woede, die zeer veel voorkomt, zou je romantisch kunnen noemen; er zitten elementen in van een huwelijksaanzoek, een vredesvoorstel, een liefdesverklaring.
Er is ook een woede die niet speciaal op iets of iemand gericht is. Dit is een woede zonder vijand, zonder tegenstander; een woede sui generis. Deze soort woede berust mogelijk op een primordiale afschuw van het individu-zijn. Ook dit is een vorm van romantiek, zij het dat de romanticus (de woedende) nu niet streeft naar overeenstemming met de ander, maar naar algehele destructie. In zeer uitzonderlijke gevallen neemt deze woede de vorm van liefde aan, maar meestal wordt het een bloedbad.
M'n speciale theorie van de woede verklaart de uitzonderingen. Jacuzzi)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten