 |
| M'n leren jasje |
Een rits was kapot.
De voering was gescheurd.
Er zat een winkelhaak in het leer.
Vorige week maandag had ik er opeens genoeg van. Ik kon dat jasje opeens niet meer verdragen.
Dus heb ik mijn grijze wereldleidersjas uit de mottenballen gehaald. Inderdaad, die jas heb ik gekregen van een wereldleider.
Wat wonderlijk zijn zulke plotselinge smaakveranderingen.
Van mijn achttiende tot mijn vijfendertigste rookte ik altijd shag. Op een ochtend in 1993 stak ik er eentje op en ik kon de smaak en de geur van shag opeens niet meer verdragen.
Van mijn achttiende tot mijn vijfendertigste rookte ik altijd shag. Op een ochtend in 1993 stak ik er eentje op en ik kon de smaak en de geur van shag opeens niet meer verdragen.
Dat 'Niet Meer Kunnen Verdragen' is wel een van de belangrijkste thema's in je leven, niet?
BeantwoordenVerwijderenHm, in elk geval is het interessant hoe je plotseling ergens schoon genoeg van kunt hebben... Kent iedereen wel volgens mij. Heb jij zoiets nooit?
BeantwoordenVerwijderenNiet zo dramatisch en plotseling. Misschien behoort het tot de bipolaire aandoeningen, soort Manisch-Depressief: "Hij is Draaglijk-Ondraaglijk, een hele bezoeking, maar gelukkig zit hij nu al weer een tijdje in zijn draaglijke periode."
BeantwoordenVerwijderenDat moet natuurlijk zijn: "Hij is Verdraaglijk-Onverdraaglijk, een hele bezoeking, maar gelukkig zit hij nu al weer een tijdje in zijn verdraaglijke periode."
BeantwoordenVerwijderenToen ik mijn laatste boek schreef at ik veel spaghetti aglio e olio. Man ik at het zowat elke dag. Spaghetti, knoflook, rode peper, peterselie, olijfolie. Ik deed er ook wat Parmezaanse kaas overheen, hoewel dat volgens puristen eigenlijk niet mag. En toen kwam het opeens m'n neus uit. Nooit meer gemaakt. Kijk dat is heel wat anders dan die bipolaire Verdraaglijk-Onvergdraaglijk stoornis van jou, want ik keer niet meer naar de spaghetti aglio e olio terug. Het is niet zo dat er nu weer gewoon van zit te smikkelen alsof er niks gebeurd is. Ik heb een geheugen. Mijn smaak heeft een geheugen (weet je wel).
BeantwoordenVerwijderenIk geef toe, Anonymus, het is voor een deel ook temperament. Ik hou van snelle auto's, snelle beslissingen, snelle wendingen. En snel is beslist iets anders dan impulsief of gestoord...
BeantwoordenVerwijderenHaha, living in the fast lane... Maar eh, ik schreef ook aandoening, doelbewust geen stoornis, het ziet er allemaal nogal onschuldig uit, jasje, pastaatje...
BeantwoordenVerwijderenAh, godzijdank dokter. Zo'n weerzin bouwt zich waarschijnlijk langzaam op zonder dat je er erg in hebt, ongeveer net zo als een allergie, maar dan veel en veel langzamer. Vermoedelijk begint meteen al bij het eerste contact met de pasta of het jekkie een proces van sensibilisering: er worden anti-pasta / anti-jekkiestoffen aangemaakt. Pas na herhaald contact met de pasta / het jekkie treedt de allergische reactie op.
BeantwoordenVerwijderenEn dan de dood als resulaat van een langzaam opgebouwde allergie voor het leven? "Hier ligt Peter Bekkers, hij kon het leven niet meer verdragen". Maar enfin, over die pasta zal niemand rouwen, maar dat jekkie stond je toch echt veel beter dan die jas...
BeantwoordenVerwijderen"Ik zei toch dat ik ziek was" zou ik een mooi grafschrift vinden, maar dat staat al op het steentje van Spike Milligan ("I told you I was ill").
BeantwoordenVerwijderenWat nou als er een dag komt dat je citeren niet meer kunt verdragen?
BeantwoordenVerwijderenOf roken, of alcohol, of je gezin? Kan alles opeens onverdraaglijk worden? Of is er nog te weinig bekend over deze aandoening om dat te kunnen zeggen?
BeantwoordenVerwijderenBest mogelijk dat ik genoeg krijg van roken. Of van alcohol. Genoeg krijgen van de liefde is onmogelijk.
BeantwoordenVerwijderenIn the fast lane is niets onmogelijk, zei mijn oma altijd.
BeantwoordenVerwijderen