In 1947 publiceerde Marten Toonder in De Groene Amsterdammer het volgende nonsensgedicht:
En het galmen van de dwalmen
Sakkert tot een sommellied...
Maar vergeet de nekker niet
Die verstoken in 't provoken,
Muilend draalt bij vale scherven –
Om daar in filijn te sterven.
Tweeënveertig jaar later, in 1989, kwam de auteur met een gewijzigde versie:
En het galmen van de dwalmen
Sakkert tot een sommellied –
Maar vergeet de simmer niet.
Die verstoken in 't provoken,
Muilend dort bij vale scherven –
Om daar in filijn te sterven.
"Het bewijs dat ook nonsens verbeterd kan worden," schreef De Volkskrant afgelopen zaterdag snedig.
Maar is het wel een verbetering?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten