Ik heb vaak de indruk van een psychose gehad bij mensen die geloven in god.
Het oude en nieuwe testament heb ik nooit anders kunnen lezen dan als een anamnese uit het rijk van de waanzin.
Het is niet ondenkbaar dat het geloof in god een nuttige collectieve psychose is geweest, die een beslissende wending forceerde in de evolutie van de menselijke soort. Waarschijnlijk heeft het een belangrijke ordenende rol gespeeld. Door de schepping van een denkbeeldige hiërarchie manoeuvreerde de mens zich op het juiste moment in een positie van ondergeschiktheid ten opzichte van een denkbeeldige almacht, wat paradoxaal genoeg een krachtig gevoel van vrijheid genereerde en tegelijkertijd een voorbeeld stelde: hoe moet je je als almachtige gedragen?
Wat ik nooit heb begrepen is dat het mechanisme of ritueel van de aflaat (het afkopen van schuld), instrument bij uitstek van dit oefensysteem, het niet heeft gered in het Christendom (met dank aan Luther).
Dat je met geld opeens geen zielerust meer mocht kopen heeft het geloof enorm verzwakt.
Een ingenieus drainagesysteem voor het relatief goedkoop en gemakkelijk afvoeren van schuldgevoelens werd simpelweg onklaar gemaakt en verdween, althans in het Westen, met als resultaat dat wij helemaal geen milligram schuld meer kunnen verdragen en een soort bezetenen van onze eigen onschuld zijn geworden. Maar is het mogelijk om tegelijk almachtig en onschuldig te zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten