Omdat ik niet hou van onderbrekingen, ben ik in zo'n situatie – stoofperen, nieuws – geneigd om te denken: eerst maar het nieuws, en daarna de stoofperen. Onderbrekingen zijn ergerlijk, vind ik. Zelfs een tikje verontrustend. Als ik voorzie dat ik iets niet zonder onderbreking of onderbrekingen kan afmaken, dan stel ik het vaak uit tot 's nachts, als iedereen slaapt en onderbrekingen niet erg waarschijnlijk zijn. Zo doe ik al mijn hele leven.
Maar nu dacht ik: waarom zou ik dat kwartier verspillen met niksdoen? Ik begin gewoon met het schillen van de stoofperen. Als het nieuws erop komt leg ik ze even weg, daarna hervat ik het schillen weer!
Godallejezus Bekkers, volgens mij heb je hier je volgende roman te pakken. Geweldige openingszin:
BeantwoordenVerwijderen"Maar nu dacht ik: waarom zou ik dat kwartier verspillen met niksdoen? Ik begin gewoon met het schillen van de stoofpeertjes. Als het nieuws erop komt leg ik ze even weg, daarna hervat ik het schillen weer!"
Als jij nou eens de tweede zin bedenkt.
BeantwoordenVerwijderenSTOOFPEERTJES/ Roman door Godallejezus Bekkers, in samenwerking met Anoniem.
Gewoon doorgaan, een bildungsroman over een man op leeftijd, die eerst dat eene kwartiertje voor het journaal invult en daarna zijn hele leven.
BeantwoordenVerwijderenGodallejezus, Bekkers... "als jij nou eens de tweede zin bedenkt." Zo wordt het natuurlijk nooit wat met dat boek.
BeantwoordenVerwijderenWaar het me om gaat is, dat ik in de loop der jaren blijkbaar anders ben gaan denken over hoe lang een kwartier duurt. Ik heb sterk de indruk dat – voor mij - een kwartier tegenwoordig langer duurt dan vroeger. Waardoor dat kwartier opeens de “ruimte” biedt om iets te doen, namelijk, in dit geval, stoofpeertjes schillen. Subjectieve tijdsbeleving, zul je zeggen, een bekend verschijnsel. Voor de een duurt een kwartier langer dan voor de ander. Inderdaad blijken we over een subjectieve, hoogstpersoonlijke klok te beschikken, die meet hoe lang – in dit geval - een kwartier duurt. Als je subjectieve klok aanmerkelijk langzamer tikt dan de gewone klok, dan “duurt” een kwartier voor je gevoel kort, bijvoorbeeld 5 subjectieve minuten. Maar als je subjectieve klok aanmerkelijk sneller tikt dan de gewone klok, dan duurt een kwartier voor je gevoel lang, bijvoorbeeld 45 subjectieve minuten. Blijkbaar gaat mijn subjectieve, hoogstpersoonlijke klok dus sneller tikken. Men zegt dat “de tijd sneller gaat naarmate je ouder wordt”. Wel, dat geldt bij mij dus niet, althans niet voor “komende tijd”. Ik ga nog veel stoofpeertjes schillen!
BeantwoordenVerwijderenEn stel je nu eens voor dat je subjectieve klok - aangenomen dat die bestaat - extreem langzaam gaat of juist extreem snel. In het eerste geval zou je hele leven in een subjectieve vloek en zucht voorbij zijn. Tachtig jaar in een paar subjectieve minuten. Tussen twee stiltes even luid, om met J.C. Bloem te spreken. In het laatste geval zou je leven voor je gevoel eeuwig duren, een paar minuten in tachtig jaar. Er zou nooit een einde aan komen. Hier zijn we toch, dacht ik zo, op het spoor van een heuse psychopathologie op basis van de perceptie van tijd. Maar nu ga ik weer wat doen, de tijd vliegt!
BeantwoordenVerwijderenIs het niet gewoon je procrastinaat die af en toe heftiger opspeelt dan anders?
BeantwoordenVerwijderenhttp://nl.wikipedia.org/wiki/Uitstelgedrag
En de beroemde quote van Albert Einstein: "When a man sits with a pretty girl for an hour, it seems like a minute. But let him sit on a hot stove for a minute and it's longer than any hour. That's relativity."
BeantwoordenVerwijderen