En wat bleek?

Het experiment van Harry Harlow

Harry Harlow leefde van 1905 tot 1981.
Hij was een Amerikaan.
Zijn moeder was een kille vrouw, zei hij.¹
Toen Harry Harlow jong was dacht men in Amerika dat baby's alleen vanwege de melk hun moeders nodig hadden en niet vanwege de huid, de warmte, de zachtheid, de ademhaling, het kloppende hart, de strelende handen, de stem, de woorden (woordjes).
Later werd Harry Harlow een psycholoog gespecialiseerd in maternale deprivatie² en sociale isolatie.
Hij werd zeer beroemd door een jong resusaapje in een kooi te stoppen met twee surrogaatmoeders van ijzerdraad. De ene moeder van ijzerdraad gaf melk uit een flesje. De andere moeder van ijzerdraad was omwikkeld met een zacht warm dekentje. 
En wat bleek?
Het resusaapje bracht al zijn tijd door bij de ijzerdraadmoeder met het zachte warme dekentje!

¹ Dit schreef hij in zijn onvoltooide autobiografie.
² Het is niet verwonderlijk dat maternale deprivatie in het zeer christelijke Amerika min of meer de opvoedingsnorm werd. Het monotheïsme (christendom, jodendom en islam) is namelijk een systeem van maternale deprivatie. Vasili Rozanov maakte van "moeder aarde" en "moeder de vrouw" één wezen toen hij schreef: "(...) Ach, de wereld wordt nog niet koud. Dat lijkt maar zo. Warmte is haar wezen, liefde is haar wezen. En donker van kleur. Blozende wangen. En de boezem van de wereld. En de geheimen van haar schoot. En de kleine Rozanov, weggescholen tegen haar boezem. Waar hij eeuwig melk uit zuigt. En ik houd van deze tepel van de wereld, donker van kleur en welriekend, met een enkel haartje eromheen. En mijn handpalmen houden deze veerkrachtige borsten vast (...)"