Bezienswaardigheid onderweg van Zeeburg naar IJburg (een koe)

De eenzame grazer

Een van de niet-rokers zag wel wat in het cryonisme

Wij waren uit eten bij een restaurant genaamd Wilde Zwijnen.
Wij waren drie rokers en twee niet-rokers.
De niet-rokers waren bang voor de dood.
Tussen de gerechten door gingen de rokers buiten roken (zij waren ook bang voor de dood), terwijl de niet-rokers binnen bleven.
Een van de niet-rokers zag wel wat in het cryonisme.

Over reclame

Straatklok in Barcelona

Vroeger kende ik iemand die dacht dat stations-klokken en klokken op pleinen en aan gebouwen reclame voor de tijd waren.

Over de Krimoorlog

Florence Nightingale (1820-1910)

De Krimoorlog (1854-1855) was een creatieve oorlog.
De Krimoorlog vond de sigaret en de oorlogs-fotografie uit. En ook de oorlogsverslaggeving en Florence Nightingale.
De Romeinen kenden de sigaret niet. Toch bestaat er een Latijns woord voor sigaret: tabaci fistula.

Die kerel staat daar wel heel stil

Er stond een kerel te plassen in de sloot bij het voetbalveld.
Ik wendde m'n blik af – iemand moet rustig kunnen plassen, vind ik – maar ik dacht, terwijl ik er voorbij fietste: die kerel staat daar wel heel stil. Dus keek ik nog een keer om. En verdomd, hij stond er nog net zo. Die kerel is of de onbeweeglijkheid zelve, dacht ik, of ik moet eens naderbij sluipen, kijken wat er aan de hand is. Dat laatste deed ik.
Het was een standbeeld!
Hij plaste tegen de wind in.
Homo sapiens non urinat in ventum.
Dat geldt ook voor standbeelden.
Het is een goed standbeeld. Beter dan al die grootheden te paard. Ik had helaas geen tijd om te kijken of er ook bij stond wie het was. Thorbecke, Multatuli, Willem van Oranje? Ik kom erop terug.

En ogen grote liefdeskruimels

I LIKE MY BODY

i like my body when it is with your
body. It is so quite new a thing.|
Muscles better and nerves more.
i like your body. i like what it does,
i like its hows. i like to feel the spine
of your body and its bones, and the trembling
-firm-smooth ness and which i will
again and again and again
kiss, i like kissing this and that of you,
i like, slowly stroking the shocking fuzz
of your electric fur, and what-is-it comes
over parting flesh... And eyes big love-crumbs,

and possibly i like the thrill 

of under me you so quite new  

e.e. cummings

Wat voor kutweer is het vandaag?

M. (11): "Wat voor kutweer is het vandaag?"

 

Bron: M.'s ochtendhumeur

Het leven van een schrijver is een hel

Roald Dahl in het bos

Vanmorgen kwam M. (11) aan m'n bed staan. Ze las het volgende voor uit een boek van Roald Dahl: "Het leven van een schrijver is een hel. De schrijver moet zichzelf dwingen tot werken. Hij moet zijn eigen uren bepalen en als hij helemaal niet aan zijn werktafel gaat zitten, is er niemand die hem op zijn kop geeft. Als hij romans schrijft leeft hij in een wereld van angst. Elke nieuwe dag vraagt nieuwe ideeën en hij is er nooit zeker van of hij die zal krijgen. Na twee uur schrijven is deze schrijver totaal uitgeput. Twee uur lang is hij mijlenver weg geweest, is hij ergens anders geweest, op een plaats met totaal andere mensen, en het kost hem grote moeite om weer terug te zwemmen naar zijn normale omgeving. De schrijver loopt afwezig zijn werkkamer uit. Hij wil een borrel. Die heeft hij nodig. Het is een feit dat bijna iedere romanschrijver ter wereld meer whisky drinkt dan goed voor hem is. Hij doet het om zichzelf vertrouwen, hoop en moed in te drinken. Wie schrijver wordt is gek."
Dat weet ze dan ook weer.

Die Haydn moet ik in de gaten houden

The Sex Pistols

Ik hou van muziek die niet uit alle macht probeert mijn ziel te raken.
Bijvoorbeeld Engelse dansliedjes uit het interbellum.
En liedjes van The Sex Pistols.
En de Koreaanse wereldhit van dit jaar.
En Bach, maar niet de Matthäus Passion.
Bij Bach is het ontroerende een bij-effect.
Hij was er niet op uit om te ontroeren.
Hij wilde dat alles klopte.
(Hij geloofde niet in Gott).
Volksliederen vind ik ook mooi, zoals The Star Spangled Banner.
En God Save The Queen.
En Haydn's strijkkwartet opus 76 nr. 3 in C groot (van 6 min. 39 sec. tot 13 min. 22 sec.).
Die Haydn moet ik in de gaten houden trouwens. Die is goed.

Over deze blog

Mijn blog (deze blog) bestond dinsdag drie jaar.

Melk of puur?

Ny's Olonely

"Pap?" zei M. (11) vanmorgen met een dun stemmetje.
"Ja," zei ik.
"Heb jij ook wel eens dat je steeds hetzelfde woord in je hoofd hebt, de hele tijd maar door?"
"Ja, dat heb ik ook wel eens, maar alleen als ik koorts heb, zoals jij nu."
"Ik heb al de hele tijd het woord Tony's Chocolonely in mijn hoofd."
"Melk of puur?''
"Melk."

Ik was op de hoek van de Archangelkade en de Rigakade

Konstantin Paustovski (1892-1968)

Vanmorgen was ik op de hoek van de Archangelkade en de Rigakade.
Daarna had ik een afspraak in de Danzigerbocht.
Wat een mooie dromerige straatnamen.
Ik dacht even dat ik in Odessa was!
En ik moest denken aan de schrijver Konstantin Paustovski.

De verwondingen die ze toebrengen

Bij mij in de straat wonen tien Marokkaanse jongens. Zij zijn vriendjes van elkaar en broertjes van elkaar.
Ik leerde ze kennen toen ze drie of vier jaar waren. Nu zijn ze dertien of veertien jaar.
Wat me opvalt is de hardheid waarmee ze van jongs af aan met elkaar omgaan.
Regelmatig slaan ze elkaar half dood en vloeit er bloed.
Maar de slachtoffers huilen of klagen niet als ze geslagen en geschopt worden.
En de daders schrikken niet van de verwondingen die ze toebrengen. Bloed en pijn horen erbij.
Er is iets Spartaans aan de kinderen.
Deze zomer, op de steiger – waar de hele buurt zwemt – zag ik hoe een tengere Marokkaanse jongen een lange aanloop nam om een geweldige duik in het water te nemen. O, het ging een prachtig mooie zweefduik worden. Hij ging een verpletterde indruk maken op de meisjes. Hij rende op volle snelheid over de steiger en juist toen hij wilde aanzetten voor zijn machtige duik, werd hij pootje gehaakt door een andere Marokkaanse jongen. Met een smak viel hij op de ruwe houten rand van de steiger. Bloed gutste in golven uit zijn wonden.
Ik schoot hem te hulp, maar van hulp wilde hij niks weten (hoewel ik merkte dat iets in hem het waardeerde). Huilen deed hij niet, klagen ook niet.
De jongen die hem pootje had gehaakt glimlachte. Niet veel later zag ik die twee weer samen over straat lopen.
Toen dacht ik: mijn Marokkaanse straatgenootjes hebben een ander gevoel van lichamelijke en psychische "integriteit" dan ik als kind had (en nu nog heb). Het gevoel van fysiek en psychisch gekwetst-zijn komt bij hun in een later stadium dan vroeger bij mij. Niet dat ik een huilebalk was, maar mijn grenzen, en die van mijn vriendjes vroeger, waren veel eerder bereikt: niet pas als de botten eruit staken, maar al bij de eerste duw. Bloed was een teken dat er onderling iets grondig mis was gegaan.
Misschien is er tussen Marokkanen en Hollanders niet zozeer sprake van een botsing van culturen, maar van een botsing van neurosystemen. Marokkaanse jongens worden misschien geboren met een net iets andere nociceptie (pijnzin), waardoor ze het incasseringsvermogen van Hollandse jongens en mannen overschatten. Ik kan me tenminste niet voorstellen dat het de bedoeling was om die arme grensrechter dood te slaan.

Over de verschroeide vlakte

"Over de verschroeide vlakte loopt een olijfboom."

 

 


 

 

Federico García Lorca

Later kwam er ook een meisje bij

Op de middelbare school was ik bevriend met de harde werker uit onze klas. Hij zat helemaal vooraan. Hij was altijd goed gekleed. Hij had schone en geknipte haren. Hij droeg gepoetste schoenen. Hij was een aardige jongen. Ik mocht hem graag.
Helemaal achter in de klas zat een lui, verwaarloosd varken dat zich uur na uur verveelde, behalve als hij piano mocht spelen in het muzieklokaal. Hij was de beste van de klas.
In de pauzes liepen we vaak met ons drieën door het park bij de school. Later kwam er ook een meisje bij. Wat er van mijn twee vrienden en mijn vriendin is geworden weet ik niet. Naar verluid werd het luie varken organist in een afgelegen, vervallen kerkje in Noord-Oost Groningen, en werd Gepoetste Schoenen advocaat.

Nu nog voorbij goed en kwaad, J.

Half mens half hyena

"Ook goede mensen doen beestachtige dingen."
Dit zei de advocaat J.V. gisteravond op tv.
Zoals hij het zei klonk het niet als een moreel cliché of als een juridische formule.
Het klonk als iets wat hij met zijn eigen verstand en gevoel had uitgevonden in twintig jaar advocatuur.
"Het kwaad zit ook in goede mensen."
Nu nog voorbij goed en kwaad, J. 

http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1310958 v.a. 3 min. 47 sec.

De ontgoocheling na afloop

Facebook doet me denken aan het festival Wood-stock dat in 1969 werd gehouden op het land van boer Max Yasgur.
Het feestelijk delen van ervaringen, de roes van de communicatie, het blij en massaal opgeven van de privacy.
En straks de ontgoocheling.

Voetbal is niks voor meisjes

Mesut Özil

M. (11) is een middenvelder.
Ze heeft training op maandag en woensdag.
Ze draagt rood-witte voetbalkousen tot over haar knieën.
Ze slaat nooit een training over.
Ze kijkt alle wedstrijden van de voetbalclub Barcelona. 
Haar favoriete voetballer is Mesut Özil.
Zijn bijnaam is El Buho (De Uil).
De uil zit bij Real Madrid op de bank.
Mijn moeder (78) is het er niet mee eens dat M. op voetbal zit: "Voetbal is niks voor meisjes," zegt ze.

De ogen krijgen de borst

Televisie uit de tweede helft van de vorige eeuw

Tv kijken is een in de wieg liggen (vooral als je er daadwerkelijk bij ligt).
Is een televisiehoofd niet net het hoofd van je moeder boven de wieg? Dezelfde nabijheid, exclusiviteit en vernauwing?
Iemand die tv kijkt is als een zuigeling.
Hij kan niks.
Hij kan niet ingrijpen.  
Hij kan alleen maar kijken.
De ogen krijgen de borst.

Mijn brein staat nooit stil

Cabaretier

Gisteren lag ik op de bank.
Ik lag tv te kijken.
Er was een cabaretier te zien.
Het vreemde was dat ik om hem moest lachen.
In een interview met een cabaretier staat vaak dat het brein van de cabaretier nooit stilstaat en dat de cabaretier chronisch slaap tekort komt.
Zaterdag zei een cabaretier in de krant: 
"Af en toe probeer ik mijn koortsige brein stil te leggen, maar daar ben ik te moe voor." 
En een andere cabaretier zei in de krant: 
"Mijn brein staat nooit stil."
En de komende week zal een cabaretier weer zoiets zeggen (in een interview).

Ik was ook blij om jou te zien

1.
"Toen ik geboren werd was jij zesenveertig," zei Z. (8) laatst tegen me. 
"Dat klopt," zei ik, "en ik was heel blij om je te zien."
Het was even stil.
"Ik was ook blij om jou te zien," zei ze.

2.
Het is bekend dat de perceptie van tijd (het gevoel van tijd) verandert naarmate een mens ouder wordt.
Voor een meisje van acht duurt een jaar veel langer dan voor een man van vierenvijftig. Maar hoeveel langer precies? Hierover bestond tot nu toe geen duidelijkheid.
Hier is mijn nieuwe maateenheid voor het gevoel van tijd (GT). Het begin, misschien, van een nieuwe psychologie die is verankerd in onze perceptie van tijd.
Zo eenvoudig bereken je de GT: deel een bepaalde tijdseenheid, bijvoorbeeld een jaar, door het aantal jaren dat iemand leeft, en je krijgt het GT-getal.
Om een voorbeeld te geven: voor Z. (8) duurt 1 jaar 1 : 8 = 0,125 GT. Voor M. (11) duurt 1 jaar 1 : 11 = 0,090 GT. Voor mij, hun vader van 54, duurt 1 jaar slechts 1 : 54 = 0,018 GT.

3.
Met andere woorden: op dit moment raken Z., M. en ik gevoelsmatig met een snelheid van respectievelijk 0,107 GT  en 0,072 GT van elkaar verwijderd. De verwijderingssnelheid wordt minder naarmate we ouder worden.
Voor het gemak zijn alle getallen afgerond op drie decimalen na de komma.

Uit de serie Bijdrage aan een psychologie op basis van onze perceptie van tijd
Uit de serie De tijd

Ze wordt er wakker van

Mijn bovenbuurvrouw, de filmster, sprak me aan op onze binnenplaats:
"Besef je wel dat ik altijd wakker word van jou?"
"O?" zei ik.
"Ja, want je neuriet en je praat met de poes."
"Dat wist ik niet zeg," zei ik.
"Ja, en ik word er wakker van, want je doet het buiten, hier op de binnenplaats."
Ik beloofde om er op te letten en fietste weg om sigaretten te kopen. Daar heeft ze trouwens ook al meerdere keren een opmerking over gemaakt.
Toen ik vijftien minuten later weer terug aan kwam fietsen was ik het hele gesprekje vergeten, maar het werd me in herinnering gebracht doordat ik het liedje Telkens weer van Willeke Alberti neuriede en de poes begroette die beneden bij de deur stond te wachten: "Hé poes, ik ben er weer hoor."
Dat mag dus nu niet meer. Ze wordt er wakker van.
Maar Telkens weer? Wonderlijk. Eens op letten.

We found somebody you may know

"Twiet! Je bent eenzaam!"

Als je niet eenzaam bent, dan word je het wel door de sociale media.
Ik ontving een berichtje van Twitter. Het luidde als volgt: "Peter Bekkers, we found somebody you may know."
Het gaat om een zekere J. B. te R.

Over Marilyn Monroe, Uma Thurman en Hedy d'Ancona

Hedy uit Ancona en ik

Op de begane grond van mijn huis woont een vrouw en die heeft een affiche van Marilyn Monroe achter het raam van haar deur geplakt.
Boven mij woont een vrouw (een filmregisseur) en die heeft een affiche van Uma Thurman achter het raam van haar deur geplakt.
En wij hebben een affiche van Hedy d'Ancona achter het raam van onze deur geplakt!

Ach, wat ben ik

Velimir Chlebnikov

"Ach, wat ben ik diep gezonken."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Velimir Chlebnikov

Hij lag daar maar

De hele eerste helft van de wedstrijd Celtic vs Barcelona zwierf er een groene plastic zak over het veld. Niemand haalde hem weg. Nu lag hij eens op het middenveld, dan weer in het strafschopgebied.
Aan het begin van de tweede helft lag hij in de middencirkel. Een windvlaag tilde hem op en vervoerde hem door de lucht naar de zijkant van het veld. Later kwam hij terecht achter de cornervlag, waar hij bleef liggen.
Al snel verscheen er een nieuwe plastic zak in het veld, een witte, ongeveer van dezelfde maat als de groene. Hij lag op rechts, waar Lionel Messi speelde. De plastic zak deed me denken aan de plastic zak in de film American Beauty. De passieve variant dan, want hij bewoog niet.
Ook deze witte plastic zak op rechts werd door niemand weggehaald. Hij lag daar maar.

Het is een gat in de markt

Rol wc-papier ingepakt in papier

Ik stelde aan mijn uitgever het volgende voor.
Ik stelde voor om mijn laatste roman op wc-papier te drukken.
Maar het gebeurde niet.
Maar het is een goed idee.
Maar het gebeurde niet.
Maar het is een gat in de markt.
Waar anders dan op de wc heeft iemand tijd voor een boek?

Bij de dood van een graffitischrijver

Rest in Peaces onder de Amsterdamsebrug (een piece is
in graffititaal een werk met een outline en een fill-in)

Een sixpack Bavaria en een sixpack Dommelsch

Het riviertje de Dommel

Er stond een man achter mij bij de kassa van de supermarkt.
Hij had een sixpack Bavaria gekocht.
En ik had een sixpack Dommelsch gekocht. 
Meer hadden we niet.
Toen we weer buiten waren zei die man tegen mij: "Bavaria is lekkerder."

Over romans lezen

Juf Louis-Ferdinand Céline (1894-1961)

Het lukt me niet meer om romans te lezen.
Na een aantal bladzijden is het me te moede alsof ik een kind ben en bij iemand op schoot zit (iemand die me voorleest).
Een kindermeisje of een moeder.
Een juf.
Zelfs bij Louis-Ferdinand Céline is het me zo te moede.

Hij is intelligenter dan ik

Mark Rutte

Hé Peter,

Even kort, ben nogal druk zoals je zult begrijpen.
Goed idee! Maar vergis je niet, Diederik is een sluwe gast. Hij kan verdomd goed onder-handelen, wat me eerlijk gezegd nogal verraste. Ik bedoel, sinds wanneer kunnen idealisten onderhandelen? Vergaderen, ja. Maar onderhandelen is toch heel wat anders. Anders dan Wouter (en Job) heeft Diederik een pokerface, dat is lastig. En hij is – ik geef het niet graag toe – intelligenter dan ik. Technische natuurkunde, knap hoor! Maar ik ben sociaal beter, jovialer. Dat is de VVD-er in mij. Jovialiteit, gevoel voor humor, een zekere ondeugd – kom er maar eens om in linkse kringen. De Telegraaf vanmorgen gelezen trouwens? Marx Rutte, haha. Een beetje gelijk hebben ze wel: het geeft een lekker gevoel, regeren. En die partijprogramma's, ach! Misschien stap ik nog wel eens over naar de PvdA. Churchill is ook twee keer overgestapt.
Dat van die koelkast begrijp ik niet helemaal. Een koelkast als regeringsleider? Kun je nader specificeren? 

gr. Mark 

PS: Ik ga nadenken over een andere kleermaker. Te smal in de schouders zeg je. Zal er eens op letten als ik voor de spiegel sta. 

Het wachten is op een grote overwinning of een grote nederlaag

Churchill zonder Romeo y Julieta sigaar

M. (39) heeft een Romeo y Julieta sigaar voor me gekocht. 
Ze kocht hem in een warenhuis in Londen.
Romeo y Julieta was het sigarenmerk van Winston Churchill.
Nu moet ik een grote overwinning behalen om de sigaar op te roken, of een grote nederlaag lijden.
In victory, deserve it. In defeat, need it.
Dit zei Winston Churchill over Pol Roger champagne, maar hij had het net zo goed over de Romeo y Julieta sigaar kunnen zeggen.

Meneer, u vergeet uw peer

Stilleven met peren

Ik stond in de rij bij de kassa van de supermarkt.
Een man die voor mij stond had zeven potten augurken, drie pakken wc-papier en één peer gekocht.
Bij het weggaan vergat hij de peer.
De adembenemend mooie Perzische kassière riep hem terug met de fraaie Hollandse rijmregel: "Meneer, u vergeet uw peer!"

Z. heeft op school een melk gevende maagd gemaakt

Virgo lactans door Z. (8)

Het juiste naambordje is gearriveerd

Het juiste naambordje is gearriveerd. 

Eerste en Tweede Schermutseling

Vandaag had ik twee keer een schermutseling met dezelfde, mij onbekende, vrouw.
De eerste keer (Eerste Schermutseling) wilde ik mijn fiets op z'n vaste plek voor de supermarkt zetten, maar het kon niet, omdat die vrouw in de weg stond met een kinderwagen.
De tweede keer (Tweede Schermutseling) wilde ik een emmertje Vanish Oxy Action van het schap pakken in de supermarkt, maar ik kon er niet bij omdat diezelfde vrouw in de weg stond.
Ik probeerde te reiken naar het emmertje Vanish Oxy Action, maar daarbij verloor ik mijn evenwicht en ik viel bijna in de kinderwagen.
Onze planeet is enorm groot, en dan gebeurt er toch zoiets.

Mijn moeder slaat haar armen om me heen

Chroesjtsjov in 1938 met Stalin

1.
Charles Douglass was een Amerikaanse geluidstechnicus. Aan het begin van de Koude Oorlog bouwde hij een machine die naar mijn mening van grote invloed is geweest op de geestelijke gezondheid van de Europese en Amerikaanse bevolking. En daardoor op de loop van de geschiedenis. 

2.
Het is 22 oktober 1962.
Mijn vader en moeder kijken tv.
President Kennedy wil dat de Sovjet-Unie alle raketbases op Cuba weghaalt. Partijleider Chroesjtsjov zegt dat hij dat niet gaat doen.
De vernietiging van de mensheid is nabij. Mijn moeder slaat haar armen om me heen.  

3.
Even later kijken we naar de Amerikaanse comedy Mr. Ed het Sprekende Paard. Het kan ook de Lucy Show geweest zijn. Mijn moeder moet schaterlachen. De tranen lopen over haar wangen. Niet omdat het zo grappig is, maar omdat de machine van Charles Douglass z'n werk doet.
De machine heette The Laff Box Canned Laughter Machine.
Het was een lachorgel. 

4.
Charles Douglass had het lachorgel gemaakt op verzoek van Amerikaanse producenten van sitcoms. Die zaten in hun maag met de onberekenbaarheid van live audiences. Je wist nooit wanneer en hoe hard het studiopubliek zou lachen. Óf het wel zou lachen. Zo leuk waren de sitcoms nou ook weer niet. En als er niet gelachen werd in de studio, dan werd er ook niet gelachen in de huiskamer. Kortom, het lachen moest geregisseerd worden. Een lachsalvo, een schaterlach, applaus – het moest allemaal precies op het juiste moment.
Dat kon met het ingenieuze lachorgel van Charles Douglass.
De machine had toetsen en voetpedalen, waarmee allerlei soorten van gelach konden worden geactiveerd en in de studio-opnames gemonteerd. Live audiences waren voortaan niet meer nodig.  

5.
Van eind jaren '50 tot begin jaren '70 – de ergste jaren van de Koude Oorlog – was er maar één zo'n machine in de hele wereld en hij stond bij Charles Douglass in de garage. Elke ochtend reed hij de machine eruit en ging ermee op pad. Van de ene televisieshow naar de andere.

You don't even have to die

De rode brug (op een niet-mooie dag)

Toen ik jong was zong ik Engelse liedjes zonder te weten wat de woorden betekenden.
Vaak zong ik niet-bestaande of verkeerde woorden.
Dat doet Z. (8) nu ook. Vandaag liepen we over de rode brug en ze zong:
It's a beautiful day!
You don't even have to die!