Toen ik voor het eerst een tennisbaan zag, dacht ik: "Maar dat ben ik!"
Zoals sommigen in één keer piano kunnen spelen of wiskunde begrijpen, zo kon ik in één keer tennissen.
O, het geluksgevoel wanneer ik door het roestige hoge hek het zachte oranje gravel betrad met de witte canvas lijnen. De dimensies van de tennisbaan waren mijn dimensies. Zo gemakkelijk als ik m'n pink of m'n grote teen kon vinden wanneer iemand me vroeg om die te bewegen, of m'n neus wanneer me werd gevraagd om die aan te raken, zo gemakkelijk kon ik – als ik in vorm was – de bal naar willekeurig welk punt op de tennisbaan sturen. Als de tennisleraar aan de overkant van het net een flesje Orangina neerzette, dan wist ik het feilloos omver te kegelen met de bal. Het kostte me geen enkele moeite. Het was eerlijk gezegd – in die toestand – moeilijker om het flesje niet te raken.
2.
"Vorm is altijd het resultaat van een scherp uitvorsend proces van de materie. Het is de reactie van de materie op een ruimtelijke dwang die haar van alle kanten in het nauw brengt en haar dwingt zich uit te drukken tot aan de exacte grens van haar eigen, originele reactievermogen. Zo ook de roos! Elke bloem groeit in een gevangenis. Esthetisch gezien betekent vrijheid: vormeloosheid."¹
3.
In 1984 ging de finale van Wimbledon tussen John McEnroe en Jimmy Conners. Jimmy Connors was een hardhitter. Hij sloeg de ballen harder dan welke speler ook.
Het was een snikhete dag en John McEnroe was in vorm. Het leek alsof de ballen in slow motion op hem af kwamen, zei hij.²
¹ Uit: Salvador Dali, The Secret Life of Salvador Dali (1942), uitgeverij Vision Press Limited, paperback edition 1976, p.2
² Dit stukje publiceerde ik eerder op 2 juni 2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten