Over het hart

1.
"Hierlangs moet je verder, hart!
Hierlangs, hart!"

2.
"Ik leen wel het hart van een vriend."

3.
"En uit mijn vingers ontkiemt een piepklein hart."

4.
"Mijn hart vraagt me of het een andere plek mag opzoeken." 

5.
"Als de zigeuners kwamen, zouden ze met je hart witte kettingen en ringen maken."

Federico García Lorca

Wie zou je willen zijn?

Z. toen zij drie jaar was

"Als je iemand anders mocht zijn, wie zou je dan willen zijn?" vroeg een vriendinnetje aan Z. (7).
"Eh, A.," antwoordde Z.
Ik kon wel horen dat ze het een rare vraag vond.
"Vind je A. mooi?" vroeg het vriendinnetje.
"Nee, ik vind haar lief."

Is het soms verboden om boos te worden?

"Is het soms verboden om boos te worden in deze wereld?" –  Z. (7).

Dit hoort hier niet te staan

Op onze binnenplaats is het een woud van fietsen en onderdelen van fietsen.
Dit is gevaarlijk volgens de autoriteiten.
Voor vuur vluchtende bewoners kunnen verstrikt raken in de fietsen (en de onderdelen) en levend verbranden.
Daarom wordt de laatste tijd van hogerhand een rode sticker op onze fietsen geplakt waarop staat geschreven: "Dit hoort hier niet te staan! Direct verwijderen en niets terugplaatsen A.U.B."

Wikipedia en ik

Torval Overleg, Erik van Boverleg, D. Overleg en Moira Overleg-Bijdragen hebben gisteren het lemma Peter Bekkers (schrijver) van Wikipedia verwijderd.
Als je nu mijn naam intikt op Wikipedia krijg je als vanouds de dode architect.

Ik ontdekte dat de mensheid was uitgestorven

Alleen de antwoordapparaten werkten nog

Ik droomde dat ik aan het telefoneren was.
Ik kreeg alleen maar antwoordapparaten aan de lijn.
Hoe meer antwoordapparaten ik aan de lijn kreeg, hoe meer ik ging bellen.
Maar ik kreeg niemand te spreken.
Ik keek naar buiten en ik zag niemand.
Ik ontdekte dat de mensheid was uitgestorven (door een catastrofe).
Alleen de antwoordapparaten werkten nog.
Vroeger had niemand een antwoordapparaat.
Het was een duidelijke wereld.
De allereerste automatische telefoonbeantwoorder heette de Alibiphonomat. Hij werd gebouwd in 1957 door de Duitse firma Willy Muller.

Ik krijg het druk

Kuiffuut (podiceps cristatus)

Ik ga een inventarisatie maken van alle mogelijke manieren van verdwijnen.
Langzaam uit zicht, zoals een zeilschip op zee.
Plotseling weg, zoals een duikende kuiffuut.
Kwijtraken, zoals brieven van de belastingsdienst.
Uiteenspatten, zoals zeepbellen.
Oplossen, zoals problemen.
Uitgummen, zoals een tekening.
Opeten, zoals een stuk taart.
Daarna ga ik een inventarisatie maken van alle mogelijke manieren van (weer) tevoorschijn komen. Ik krijg het druk.

Je bent een circusbeer of je bent het niet (bij de dood van Wislawa Szymborska)

De column hieronder schreef ik in 1996 over Wislawa Szymborska. Zij had toen net de Nobelprijs gewonnen. Haar vader was rentmeester bij de illustere familie Zamoyski. Hier mijn column:

Wislawa Szymborska

Een gezelschap rijke Duitsers was eens in een Roemeens hotel. Die Duitsers wilden graag op berenjacht en de eigenaar van het hotel had gezegd dat het stikte van de beren in de buurt van het hotel. Maar dat had hij alleen maar gezegd voor het geld van de Duitsers. In werkelijkheid waren er helemaal geen beren in die buurt. Wel kende de hoteleigenaar in zijn dorp een man die een onrendabele circusbeer bezat, en ze spraken af dat ze die beer zouden loslaten in het bos, voor de Duitsers, om op te jagen, alsjeblieft. Het geld dat de Duitsers in het hotel uitgaven, zouden ze dan samen delen. De Duitsers gingen in het bos liggen met hun geweren in de aanslag en de beer werd vrijgelaten. De hoteleigenaar en de eigenaar van de circusbeer wreven in hun handen. Maar een dorpeling die op zijn fiets voorbij kwam zag de beer, schrok zich een hoedje, sprong van de fiets en zette het op een lopen. Welnu, je bent een circusbeer of je bent het niet. De beer pakte de fiets, ging erop zitten en fietste het bos in. En het is onmogelijk de verbijstering van de Duitsers te schetsen, toen zij die beer op die fiets in hun vizier kregen. Aan dit verhaal moest ik denken toen ik voor het eerst een gedicht las van de Poolse dichteres Wislawa Szymborska. Als ik iets heel erg mooi geschreven vind, echt prachtig, dan zijn er voor mij twee mogelijkheden. Als degene die het heeft geschreven iemand is die ik ken, dan word ik jaloers (dat is niet fraai), maar als het een onbekende is die het geschreven heeft, dan krijg ik bewondering. Hierbij wil ik graag mijn bewondering uitspreken voor Wislawa Szymborska, de winnares van de Nobelprijs. Haar gedichten zijn de mooiste van ons continent. Wij Europeanen moeten er trots op zijn dat wij een vrouw in ons midden hebben, die zulke mooie gedichten kan schrijven. Zo iemand als zij, als de Poolse dichteres Szymborska, is er vast en zeker in heel Amerika niet te vinden. Ik heb eens geprobeerd om een gedicht te schrijven. Ik deed er dagen en dagen over. 's Morgens vroeg stond ik op en ik begon meteen aan het gedicht en 's avond laat was ik er nog mee in de weer. Hoe langer ik er aan werkte, hoe slechter het werd. O, het werd echt afschuwelijk slecht! Op het laatst was het zo slecht geworden, dat ik er gewoon om moest lachen van ellende. Maar iemand die ik ken, W, die kan het wel. Hij heeft dan een zin in zijn hoofd, of een beeld, en daaruit groeit het gedicht vanzelf, als een bloem. 's Morgens vroeg staat hij op met een zin in zijn hoofd, bijvoorbeeld: 'Van alle engelen deze dan maar', en hup, 's avonds is een heel gedicht af, en nog mooi ook. Hij hoeft er niks voor te doen, als hij maar eet en drinkt, dat is voldoende. Soms belt hij mij op om te vragen of ik een gedicht goed vind. Er zijn vele soorten gedichten. Sommige gedichten zijn als een fitte muis, zo heel erg snel, prrrt, en voorbij is het gedicht alweer. Andere zijn als een draaikolk in de rivier: je moet je helemaal mee naar de bodem laten draaien voordat je er weer uit kunt zwemmen. Nog andere zijn als een bruine beer die op zijn achterpoten staat en een dansje doet, of als een bruine beer op een fiets. Zo, als een bruine beer die danst of fietst, zijn de gedichten van mevrouw Szymborska. Je weet niet precies of je nu moet lachen om het schouwspel of moet huilen om de beer.

Het water bevroor onderweg

De waterleiding van de buren was gesprongen midden in de nacht.
Het was twaalf graden onder nul.
Het water spoot vier meter de lucht in en bevroor onderweg.
Het dwarrelde als sneeuw weer naar beneden.
Het was mooi om te zien, hoewel het erg was voor de buren.
Het was: mooi en erg.
En dat is een goede naam voor een tijdschrift.

Wikipedia en ik

Op Wikipedia staat sinds vandaag het volgende lemma: 

Peter Bekkers is ondernemer, historicus en auteur. Hij heeft drie romantitels op zijn naam staan: 1998 – Een roos opeten (De Bezige Bij, Amsterdam); 2004 –  Veel mensen vielen in zee (De Geus, Breda); 2009 – Trouw is de andere wang (De Geus, Breda).
Zijn laatste roman stond op de longlist van de AKO Literatuurprijs en won de Dioraphte Jongeren Literatuurprijs 2010. In 2009 richtte hij samen met jurist Piter de Weerd de KNSM Sociëteit op. In 2013 zal voor het eerst de door de KNSM Sociëteit in het leven geroepen Rabelaisprijs voor moralinevrije literatuur worden uitgereikt.

Alles naar waarheid, geen woord aan gelogen. Het lemma staat voorlopig op Wikipedia, met daarbij de volgende opmerkingen:  

Peter Bekkers (schrijver) – wiu / ne? – Te weinig feiten: 2 stuks, gaan de titels over boeken of iets anders? Waar is de informatie van de uitgever na te gaan? Dqfn13 (overleg) 3 feb 2012 22:41 (CET).
En hebben jullie al gekeken naar de externe link (Peter Bekkers' blog)? Daar staat: "De wereldberoemde bestsellerauteur, avonturier, filosoof en tennisgrootheid P. Bekkers stamt uit een aan lager wal geraakt Kaukasisch-Perzisch koningsgeslacht waarvan de genealogie, volgens tot dusver geheim gebleven documenten, via adellijke Spaans-Moorse lijnen terug gaat tot aan de Egyptische farao’s." ??? – ErikvanB (overleg) 7 feb 2012 23:48 (CET)
Wel errug fabelinventastisch, die blog. En toevallig afgelopen zondag gepubliceerd... Torval (overleg) 8 feb 2012 00:07 (CET)

Ik ben benieuwd wat er nu verder gaat gebeuren.

Over de "Familienroman"*

Isabella van Castilië (1451-1504), opdrachtgeefster
van de Conquista en voltooister van de Reconquista!

De auteur, avonturier, filosoof en tennisser Peter Bekkers stamt uit een aan lager wal geraakt Kaukasisch-Perzisch koningsgeslacht waarvan de genealogie, via Spaans-Moorse lijnen, terug gaat tot aan de Egyptische farao’s.
Zijn Spaanse tante, verre nazaat van het geheime liefdeskind van Christoffel Columbus en Isabella van Castilië, bezit zoveel Spaanse en Amerikaanse grond dat ze te paard van Noord- naar Zuid-Spanje en van Noord- naar Zuid-Amerika kan rijden zonder haar eigen grondgebied te verlaten.
Peter Bekkers is de enige mens ter wereld die geen buiging hoeft te maken voor de paus als hij in het Vaticaan op bezoek is. Hij stond model voor Indiana Jones en heeft een groot intergalactisch netwerk. 

* https://de.wikipedia.org/wiki/Familienroman_(Psychoanalyse)

Ik wendde mijn blik af

Oud tegeltje van keramiek met poepende hond

Op de Van Eesterenlaan was een grote hond uit alle macht aan het poepen.
Ik vond dit onaangenaam om te zien.
Ik wendde mijn blik af.
Ik deed dit ook voor de hond.
Maar toen keek ik toch weer en ik zag dat de baas van de hond, toen die klaar was met poepen, de nog warme, dampende en riekende bolus van de grond opraapte en meenam!