Bij nader inzien kon hij de schande niet verdragen

De Tielemannen waren in de jaren twintig van de vorige eeuw groot geworden met handel in sinaasappels en koffie, en ze waren weer klein geworden door de beurskrach van 1929.
"Zo gewonnen, zo geronnen," had Frederiks grootvader laconiek opgemerkt. Een jaar later, in 1930, schoot hij zich door het hoofd, omdat hij bij nader inzien de schande niet kon verdragen.
Die wandaad had een kille schaduw geworpen over het gezin Tieleman. De weduwe verhuisde met haar drie zonen noodgedwongen van het landgoed op de Veluwe naar een flat in een buitenwijk van Amsterdam.
Hun verdere leven was een mijmering over vergane glorie.
Zoals alle intelligente verliezers was Tieleman overgevoelig voor symboliek, dus toen de vrouw met de sinaasappels en de koffie hem op de schouder tikte, kwam het hem voor alsof de geschiedenis zelf hem tot de orde riep.
Terwijl het langzaam richting kassa ging, draaide hij zich om.

[Wordt ooit vervolgd]

Uit de serie Sinaasappels en koffie

Maar natuurlijk, gaat u toch voor

Ze had de man op elk moment in zijn leven op de schouder kunnen tikken om hem te vragen of ze voor mocht. En op elk moment in zijn leven zou hij haar geantwoord hebben: "Maar natuurlijk, gaat u toch voor!" Want Frederik Tieleman – zo heette hij – zag zichzelf graag als een hoffelijk mens, en zo gedroeg hij zich doorgaans ook.
Maar nu even niet, want door die vervloekte hoffelijkheid had hij een paar uur geleden een kans gemist die zich vermoedelijk geen tweede keer in zijn leven zou voordoen – tenzij hij zich voortaan wat minder inschikkelijk zou opstellen. En ook al geloofde hij niet dat hij zo laat in zijn leven nog iets aan zijn karakter kon veranderen, op dit moment stond zijn hoofd er beslist niet naar om zich van zijn gewone, goedmoedige kant te laten zien.
Tieleman bevond zich in een toestand die je explosief zou kunnen noemen, ware het niet dat hij er niet de persoon naar was om te exploderen.
Een Tieleman implodeerde.

Uit de serie Sinaasappels en koffie

Een knop die mij doet verdwijnen

Wat gebeurt er na mijn dood met mij op internet?
Het is niet zo dat ik dan – poef – verdwijn.
Dat zou mooi zijn, maar zo gaat het niet.
Ik blijft rondzwerven op internet.
Ik pleit voor een knop of toets die mij doet verdwijnen.

Is het verstandig?

Het is niet verstandig om grootse plannen te hebben. Het is beter om een "functionaris van de werkelijkheid" te zijn. Of niet?

Verboden hier tieten te plaatsen

Oorspronkelijk bedoeld voor
fietsen (Oostelijk Havengebied)
Courtesy PdW

De stemming was gelaten

Er stond een lange rij bij de kassa, tot ver voorbij de koekjes.
De stemming was gelaten. Men had zich erbij neergelegd dat het lang ging duren.
Maar helemaal achteraan stond Lisa, met een netje sinaasappels en een pak koffie. Ze had vreselijke haast.
Voor haar stond een wat oudere man. Zijn winkelwagen was tot de rand toe gevuld met etenswaren die Lisa een gevoel van misselijkheid bezorgden. Bastognekoeken, kokosbrood.
De man had haar opgemerkt – inclusief haar sinaasappels en haar koffie – maar hij had niks gezegd.
Nu moest ze het dus vragen. Of ze voor mocht.
Haar vader had haar vroeger ingepeperd nooit om een gunst te vragen, want ook in de allerkleinste gunst gaapte de peilloze afgrond van de afhankelijkheid.
Liefde, respect en zelfs zoiets alledaags als voorrang in een rij moest je verdienen. Dat was het toverwoord.
De haast is een krachtige detector van onzin. Haastige mensen nemen over het algemeen betere beslissingen dan mensen die alle tijd van de wereld hebben, en ze maken zich terecht vrolijk over de zogenoemde "denkers", die over zeeën van tijd lijken te beschikken en daardoor vanzelf op allerlei gedachten komen die er óf helemaal niet toe doen, óf een mens maar in de war brengen, óf gewoon totaal geschift zijn. Tijd is een geschenk van de duivel.
Lisa tikte de man op de schouder.

Uit de serie Sinaasappels en koffie

Ik trainde lange dagen

De trofee van Wimbledon met de ananas
van rijkdom en aanzien

Toen ik jong was wilde ik de kampioen van Wimble-don worden.
Ik wilde de gouden trofee van Wimbledon boven mijn hoofd tillen met de gouden ananas van rijkdom en aanzien.
Ik trainde lange dagen om dit te bereiken.
Ik trainde lange dagen.

We verliezen geen tijd met opruimen en ordenen

Henri Poincaré

Toch is het een effectieve administratie, de onze.

We verliezen geen tijd met opruimen en ordenen. Die tijd kunnen we mooi voor iets anders gebruiken.
Een ander voordeel is dat we nooit iets kwijtraken. Een systeem wordt robuuster en effectiever door er wanorde en willekeur in toe te laten. Dat zei ook de wiskundige Henri Poincaré (Albert Einstein leende van hem de formule E=mc²).

 Uit de serie Administratie

Ik heb er een hekel aan iets te zoeken wat kwijt is

Ik zocht een brief van de bank uit oktober vorig jaar.
Ik heb er een hekel aan iets te zoeken dat kwijt is.
Na een dag archeologisch onderzoek vond ik de brief.
Hij lag bij de ingang van een grot op de noordelijke flank van een half versteende berg papieren met een besneeuwde top.
Dit bergmassief, met een aantal indrukwekkend oprijzende reuzen, werd in een ver verleden gevormd door hevige botsingen – administratiebevingen – tussen papieren subcontinenten.
M. (37) noemt dit bergmassief: onze administratie.

Uit de serie Administratie

De duivel weet wat me bezielde

In een vorige notitie zei ik dat ik graag openhartiger zou willen zijn. Alleen de duivel weet wat me bezielde. Ik zou juist graag geslotener willen zijn: niets prijsgeven, met niemand op vertrouwde voet staan.
"Spreken is zilver, zwijgen is goud."
Die spreuk hing bij mijn grootmoeder aan de muur. De buurvrouw in het bejaardenhuis had de spreuk voor mijn grootmoeders negentigste verjaardag geborduurd en ingelijst. Je kon aan het werkje wel zien dat ze weinig ervaring had met borduren. Het bood een droeve aanblik van totale ontreddering.
De vraag is natuurlijk: hoeveel openhartigheid of zwijgzaamheid kan men zich veroorloven.

De as werd bewaard in koperen blikjes

                                                                     foto's David Maisel

De as werd bewaard in koperen blikjes

De as werd bewaard in koperen blikjes

De as werd bewaard in koperen blikjes

De as werd bewaard in koperen blikjes

Het Oregon State Hospital for the Insane, waar
One flew over the cuckoo's nest werd opgenomen

Van 1913 tot 1971 werden op het terrein van het Oregon State Hospital vijfduizend geesteszieke patiënten gecremeerd.
De as werd bewaard in koperen blikjes.
De kelder waar de blikjes stonden kwam telkens onder water te staan als het regende en de blikjes zelf kwamen ook vaak onder water te staan.
Tien jaar geleden werden de blikjes verplaatst naar een opslagruimte waar ze konden opdrogen.
Koper en as, uitgeslagen in kleuren.
Doodsgloed.
Gekkenbloei. 

[wordt vervolgd]

P., K. en B.

Je moet maat houden

Ik zou openhartiger willen zijn, ook tegen vreemden.
Bij D. ontmoette ik een Twentse vrouw.
Ik had haar nooit eerder ontmoet.
Ik wist binnen tien minuten meer van haar dan van sommige mensen met wie ik al m'n hele leven omga.
Openhartigheid is een kunst.
Het is een verfijnde, persoonlijke, "gevaarlijke" vorm van gastvrijheid.
Als je die kunst niet verstaat is openhartigheid gênant.
Je moet maat houden, een bedreven evenwichtskunstenaar zijn op de richel tussen binnen en buiten.

Afscheidsliedje van de wasmachine