Mijn slijter, hij zegt: mooi weertje

Mijn slijter, hij zegt: mooi weertje. Ik zie hem nergens. De stem komt achter een stapel dozen vandaan die tot aan het plafond reikt.
De hele dag is hij bezig met het verplaatsen van dozen en flessen in zijn kleine winkel op de hoek, terwijl hij tussendoor de klanten helpt. Zijn vrouw bekijkt het gedoe vanaf haar vaste plek buiten de winkel. Binnen is nota bene geen plaats voor haar. Af en toe moet zij zomaar lachen, alsof er ik weet niet wat voor grappigs is gebeurd.
Achter de toonbank, die ooit een nette en ordelijke toonbank geweest moet zijn, staan allemaal torens van flessen (in plaats van een nuttige winkelbediende).
Laten we zo'n toren eens wat nauwkeuriger bekijken. Hij begint op de grond met tien flessen. Daarop ligt dan een glazen plaatje, dan komt de volgende etage, bestaande uit minder flessen, en zo gaat het helemaal door tot aan het plafond. In de kurk van de bovenste fles is een groen of oranje papieren vlaggetje geprikt met de prijs erop geschreven in een duidelijk handschrift.
Ernaast staat nog zo'n toren en daarnaast een vervaarlijk overhellende stapel dozen. Het is werkelijk een wankel alcoholisch Manhattan.
Als de slijter een fles moet pakken die achter de toonbank staat, omdat een klant uitgerekend die fles wil kopen in plaats van een voor de hand liggender fles, dan moet hij eerst een speciale keukentrap van achteren halen om over de stapels en de torens heen te klimmen, een kunst waarin hij in de loop der jaren zeer bedreven is geraakt, hoewel hij bepaald geen slangemens is, eerder een behendige dikzak.
Wat zucht en steunt hij tijdens de klimpartij!
Erger is het, wanneer een klant zelf een hand uitsteekt naar een fles. Dan roept de slijter vanwaar hij zich ook maar mag bevinden in de winkel: ho!, meneer, laat mij dat maar even doen. En de hand van de klant schrikt terug. Het scheelde maar een haartje of de hele winkel, met alle handel erin, was te gronde gegaan!*

* Gisteren liep ik door een straat waar ik lang geleden woonde. Ik zag dat de slijterij op de hoek niet meer bestaat. Op papier bestaat hij gelukkig nog wel. Dit stukje schreef ik over die slijterij in 1996.