Bent u P.?

Het is niet gemakkelijk om een plek te vinden om te schrijven. Op mijn kamer is een man die het aan zijn tong heeft. Hij is vriendelijk, maar wat een gesnurk!
Vanwege het lawaai ga ik in de kantine zitten. Ik duw de kapstok met de zak vloeistof voor me uit. Niet eerder liep ik met een zak vloeistof rond. De vloeistof is water met zout. Het wordt voor de zekerheid in me gedruppeld. Ik moet veel drinken.
Maar in de kantine kan ik ook niet schrijven. Wie daar maar komt begint een praatje.
Een oude vrouw met een rimpelig velletje en dunne botten moet huilen.
Een paar weken geleden woog zij nog maar vierenveertig kilo.
Zij huilt om haar man en om haar kinderen.
Dan stormt er een energieke jonge verpleegster de kantine in.
"Bent u P.?"
Zij zal mijn verpleegster zijn voor de avond en een deel van de nacht!

M. en ik deden alsof we geen ruzie hadden

Het ziekenhuis zag er nieuw uit van binnen met witte muren en blauwe deuren. Wit en blauw zijn de medische kleuren en rood is de kleur van het bloed.
"Nieuw?" vroeg de receptioniste.
"Ja, nieuw."
Zij had een tatoeage op haar arm. Zij liep voor mij uit. Voor óns uit, moet ik zeggen, want M. (49) was mee.
Liggende zieken werden door de gang geduwd op bedden op wieltjes.
Zelf lopende zieken duwden wiebelige kapstokken voor zich uit met één of meerdere doorzichtige plastic zakken eraan. Via doorzichtige slangen stroomde vocht uit de zakken in de zieken.
De receptioniste bracht ons naar een kamertje waar wij wachtten.
M. en ik hadden ruzie. Op de fiets, op weg naar het ziekenhuis, hadden wij niet genoeg tijd gehad om de ruzie uit te vechten.
De ruzie ging over een vorige avond. Zij, M., vond het een hele gezellige avond en ik vond van niet.
Zoals altijd waren onze standpunten door het ruziën verder uit elkaar komen te liggen.
Toen kwam degene binnen met wie wij een afspraak hadden.
M. en ik deden alsof wij geen ruzie hadden.
Ik had de indruk dat wij daar goed in slaagden.

[wordt vervolgd]

Het tandvlees is roze van kleur

Ik sperde mijn mond wijd open.
Ja wijd!
Twee lichtbruine ogen keken onderzoekend bij mij naar binnen.
Twee kleine handen in zeer dunne blauwe siliconen of rubberen handschoentjes duwden met behulp van fijne instrumenten (zoals een spiegeltje) zachtjes – behoedzaam! – tegen de binnenkant van mijn lippen en wangen om ruimte te maken om goed te kunnen zien.
Een mond, verscholen achter een mondkapje en behorend bij de lichtbruine ogen en de zeer precies bewegende kleine handen, zei: "Het tandvlees is roze van kleur en heeft een gezonde oppervlaktestructuur als van sinaasappelschil."
Boven mij: het plafond van de Sixtijnse kapel met de beroemde fresco's van Michelangelo Buonarroti (Caprese, 6 maart 1475 - Rome, 18 februari 1564).

Ik zag trots in haar mooie ogen

Ik had mijn arm ontbloot (ik had de mouw van mijn hemd opgestroopt). Mijn arm lag op de armleuning van de stoel met de witte onderkant met de blauwe aderen omhoog. 
Degene die mijn bloed moest afnemen dreef de naald in het vlees. Het was een jonge vrouw. Ik zag alleen haar mooie ogen. Ik hoorde haar ademen. Ik voelde het windje van haar wimpers (het ontstond door het knipperen van haar ogen).
De naald zocht de ader, maar vergeefs. Niet iedereen beheerst de kunst van het bloed afnemen.
De jonge vrouw probeerde het nog een keer, nu in de andere arm. Nu lukte het wel. Ik zag opluchting en zelfs trots in haar mooie ogen.
Mijn bloed stroomde vanzelf, bijna gretig, in het buisje (binnen in het buisje heerst een vacuüm). Het stroomde rechtstreeks uit mijn lichaam in het "lichaam" van de medische wetenschap. Er ging geen druppel verloren.
Mooi rood bloed.

Wat ik binnenkort ga oprichten

Jij bent een stier

Enkele jaren na mijn geboorte zei mijn moeder tegen me: jij bent een stier.
Hier zijn enkele eigenschappen van mij:
Ik ben zwaar.
Het liefst ben ik rood.
Mijn ballen kun je eten.
Als ik loei knappen de takken van de bomen.
Met mijn horens smijt ik halve weilanden de lucht in.
Zo nodig eet ik vlees.
Wie mijn bloed drinkt sterft.
Weer enkele jaren later zei mijn moeder: jij bent groen.
Mijn neef de bankier is ook groen.

Coperchio del gabinetto abassato durante lo sciacquone

Illustratie uit Giordano Bruno's
Opere Mnemotecniche

De mooi klinkende zin "Coperchio del gabinetto abassato durante lo sciacquone" betekent: toiletdeksel omlaag bij doorspoelen. 
Wanneer je namelijk doorspoelt met de deksel omhoog, ontstaat er een baaierd van onhygiënische druppeltjes.
Op 6 mei 2019 schreef ik over een door mij ontdekte metabolische mnemotechniek genaamd Van onder lossen van boven laden.
Ik had ontdekt dat mijn geheugen beter werkte op een lege maag dan op een volle maag. Schijnbaar (schreef ik) was het gevoel "vol te zitten" psychosomatisch van aard en had het ook een uitwerking op de geest. Omdat mijn mnemotechniek zo goed werkt, ken ik de mooi klinkende Italiaanse zin (die sinds kort hier op de wc hangt) nu uit m'n hoofd (door-spoelen met het deksel omlaag is belangrijk voor mijn gezondheid vanwege het gedoe met mijn bloed. Mijn bloed dat rood is).

Krakau is gesticht door koning Krak

i Peperoncini con tonno

M. (21) was een maand alleen op reis met de trein.
De reis voerde van Amsterdam naar Amsterdam via Praag, Bratislava, Wenen, Venetië, Genua, Rome, Pisa, opnieuw Wenen, Krakau en Berlijn.
Vanuit Bratislava stuurde ze een foto van een communistische arbeiderswijk, goed onderhouden.
Op weg van Venetië naar Genua begon haar voet op te zwellen. Ze moest direct van Stazione Piazza Principa naar het Osperdali Galliera, waar ze zes uur op een houten bankje zat te wachten tot ze aan de beurt was.
Uit Rome nam ze een glazen potje peperoncini mee, gevuld met tonijn (de rode pepertjes waren gevuld met tonijn). Op de foto zie je hoe de gevulde pepertjes zich verdringen achter het glas, om de wereld te zien. 
In Krakau piekerde ze de hele avond of ze Auschwitz zou bezoeken.
"Ik ben op weg naar Auschwitz," schreef ze de volgende ochtend.
"Gelukkig is het geen 1942," schreef ik terug.
Krakau, zei ze, is gesticht door koning Krak.

Over apoptose

Het woord apoptose komt uit het Grieks (ἀπόπτωσις) en betekent: eraf vallen, wegvallen, verdwijnen.
De oude Grieken bedoelden hiermee: het vallen van de blaadjes van de bomen.
Mijn lichaam telt ongeveer honderdduizend miljard cellen.
Elke dag gaan er ongeveer zestig miljard dood door apoptose.
Dit is het dagelijkse vallen van de blaadjes. Dit vallen is goed.
Een deel van de apoptose (in mij) is verstoord door een anti-apoptotische kracht.
In 1988 werd het gen ontdekt dat deze kracht ontketent.
Het is het gen BCL-2.
Het werd ontdekt door bestudering van het rondwormpje C. Elegans. Rondwormpje?
Ja, rondwormpje!
Er is daardoor te veel leven in mij.
Om te voorkomen dat ik dood ga aan te veel leven moet de door BCL-2 ontketende anti-apoptotische kracht bestreden worden.

's Nachts droomde ik van haar

De dichteres sprak ook over UFO's

Ik zag zondag de dichteres Lieke Marsman. Ik had haar nog niet eerder gezien (niet in het echt en niet op de televisie). Zij is een dichteres met mooie benen. Ik kon het niet laten af en toe onder de tafel te kijken naar die mooie benen op hoge hakken.
Lieke Marsman hecht aan het leven. Zij heeft haar arm eraf laten halen om te leven. Later op de avond zei ze: "Ik zou ook mijn benen eraf laten halen als ik daardoor kon leven."
Ik schrok (zulke mooie benen).
Ik vroeg aan mezelf: "Zou ik mijn arm en mijn benen eraf laten halen om te leven?" En toen mijn antwoord nee was, vroeg ik aan mezelf: "Hecht ik soms minder aan het leven dan Lieke Marsman?"
's Nachts droomde ik van haar (zij die mogelijk meer aan het leven hecht dan ik). Wij speelden tennis.

Gebruikt u medicijnen?

"Nee."
Dit is wat ik altijd antwoordde wanneer er werd gevraagd:
"Gebruikt u medicijnen?"
Maar sinds een paar dagen antwoord ik op die vraag:
"Ja."
Ik mag daardoor niet in de zon.
M. laat weten vanuit de Stad der Dromen: "Je hoeft niet voor elke zonnestraal op de vlucht te slaan."
M. mag ook niet in de zon.
Ik heb een pet gekregen die me goed staat (zegt iedereen).
Een pet is iets nieuws op m'n hoofd.
Het is net zo'n pet als veel jonge tennisspelers dragen. Maar zij dragen hun pet verkeerd om, met de klep in de nek.
Zolang een tennisspeler de klep in de nek draagt, kan hij geen groot kampioen worden.
Verdorie, wat is het toch moeilijk om niet af te dwalen.¹
Het is zo'n luxe om af te dwalen.
Ik ken geen grotere vrijheid.
Ik vermoed dat het iets dwangmatigs is.
Misschien geldt dat wel voor al het verlangen naar vrijheid.

Hoor je wel?

Anatoli Mariëngof

Gisteren gaf mijn zusje M. me het boek Mijn eeuw, mijn vrienden en
vriendinnen van de schrijver Anatoli Mariëngof, die zich een imaginist noemde.¹
Ik heb meteen een paar bladzijden uit het boek van de imaginist gelezen.
Wat een geschikte naam om hardop uit te spreken is Anatoli Mariëngof! Daarmee kan ik werkelijk indruk maken.
De anderen zullen denken: "Nou nou, die gooit er zo'n moeilijke naam zomaar uit, net zo makkelijk als een ander 'donderdag' zegt."
Maar niet alleen op anderen maak je indruk met zo'n naam, heb ik gemerkt, ook op jezelf. Zo'n naam uitspreken voelt van binnen alsof een heerlijk zomers onweer losbarst boven uitgestrekte korenvelden.
Anatoli Mariëngof.
Hoor je wel?
Maar nu dwaal ik wel erg af van mijn hoofdthema.
Maar zo'n hoofdthema is toch zeker niks waard als je niet af en toe mag afdwalen? Dat is ook de mening van mijn uitgever.

¹ Een imaginist is iemand die "het kuiken in het ei van het woord voelt."

Het naar buiten stromen van bloed uit het lichaam is iets alarmerends

Wanneer je een kind bent zie je je eigen bloed en het bloed van anderen vaker dan wanneer je een volwassene bent.
Als je valt stroomt het bloed uit je knie, uit je elleboog of uit je handen (waarmee je de val wilde breken).
Als je vecht, stroomt het bloed uit je neus, uit je wenkbrauw of uit de knokkels van je vuisten.
Als volwassene val je niet vaak tenzij je een ziekte hebt of een dronkelap bent. En je vecht niet op zo'n manier dat er bloed vloeit tenzij je op die manier geld verdient.
Het naar buiten stromen van bloed uit het lichaam is iets alarmerends.
Wanneer ergens een oorlog woedt, zie je op de televisiebeelden wel veel puin, maar geen bloed.

Over veranderingen in de toestand van mijn bloed

Fossiel van de vis Eusthenopteron¹

Dr. T. is een zachtgestemd mens.
Zijn kamer was zo moeilijk te vinden in het grote ziekenhuis dat ik een begeleider mee kreeg om me erheen te brengen.
Bij metingen (en bij toeval) waren er veranderingen geconstateerd in de toestand van mijn bloed.
Dr. T. was erbij gehaald om vast te stellen wat de oorzaak was.
In de kamer stonden: een bed, een kamerscherm, een bureau met een computer, drie stoelen, een opvallend gezonde plant en dr. T.
Aan de muur was een wastafel bevestigd met een spiegel erboven.
De oorzaak van de veranderingen, sprak dr. T., lag in het beenmerg waar het bloed gemaakt werd.
Het kwam niet door roken of drinken, het was niet erfelijk, het was gewoon pech.

¹ Het vroegste versteende bewijs van beenmerg is gevonden in de vis Eusthenopteron, die leefde in het Boven-Devoon (400 miljoen jaar geleden).

Mooi gebloeid, lelies!

Lelie van de Andes (Peruaanse lelie)

Het is 18 graden, licht bewolkt en de windsnelheid bedraagt volgens internet 3 Beaufort. Dat wil zeggen dat de wind voelbaar is in het gezicht, maar geen stof doet opwaaien.
De lelies op de vaas zijn uitgebloeid¹.
Mooi gebloeid, lelies!
Omdat mijn immuunsysteem niet meer op volle kracht werkt, heeft dr. A. me een middel voorgeschreven tegen, nou ja, innerlijke beschimmeling.
Onderweg van dr. A. naar de apotheek was het recept kwijtgeraakt en mijn Chinese apotheker heeft hemel en aarde bewogen om het boven water te krijgen. 's Avonds om tien uur belde hij me, met excuses voor het late tijdstip. Hij zei dat hij het recept had teruggevonden en dat ik het middel morgen – vandaag dus – kon afhalen.

¹ Het gaat hier niet om gewone lelies, maar om zogenoemde lelies van de Andes, een soort kleine tijgerlelies, ook wel Alstroemeria genoemd, naar de ontdekker Clas Alstroemer (1736-1794), een leerling van Carl Linnaeus (1707-1778) aan de Uppsala Universiteit te Zweden.

We zaten te drinken aan het water

Fossiele mier in Baltisch barnsteen

Na de ingreep zaten P. en ik te drinken aan het water.
"Van alle 118 miljard mensen die ooit geleefd hebben," zei ik tegen hem, "zijn er ongeveer 8 miljard nog in leven."
"Hm," zei hij.
Hij dacht na.
"Hoeveel mieren leven er eigenlijk op aarde?" vroeg hij.
"Mieren?"
"Ja, mieren."
Vroeger wilde P. bioloog worden.
Biologie is de wetenschap die zich bezighoudt met de bestudering van levende wezens en van levensverschijnselen.
Hij zou denk ik een goeie bioloog zijn geweest. Misschien een beroemde. Hij zou ook een goeie graaf zijn geweest. En ook een goeie giraf. Hierover later meer.
"Volgens de Engelse mierkundige Edward Osborne Wilson zijn er per mens ongeveer 1,6 miljoen mieren."
"Mierkundige?"
"Myrmecoloog."

Denk maar aan iets moois of aan iets fijns

Beenmerg

Hij zegt: "Misschien heb je nog decennia te leven, misschien nog een jaar."¹
Om dit te onderzoeken werd er vanmorgen beenmerg uit mijn heupbeen gehaald.
De ochtend van 3 augustus 2022 was een frisse, heldere ochtend met de belofte van warmte of hitte later op de dag. 
"Denk maar aan iets moois of aan iets fijns," zei dr. A.
Door middel van een duwende en draaiende beweging dreef hij de holle naald in het bot. Zijn hand trilde van beheerste kracht. Ik hoorde hem ademen.
"Uw bot is zeer hard," zei hij, "dat is een goed teken."  
Het is niet makkelijk om op zo'n moment aan iets moois of iets fijns te denken maar ik slaagde erin te denken aan de strandjes van Antibes. Het zand is daar zo wit en zacht, het lijkt wel vogelkooizand.
"Heeft u vroeger ook een vogel in een kooi gehad?" vroeg ik aan hem. 
"Jawel," zei hij, "en op een ochtend lag de vogel op z'n rug op de bodem van de kooi, met z'n pootjes triomfantelijk in de lucht."  

¹ (Geldt ook voor baby's)

Ik word er zenuwachtig van

Vandaag bezocht ik dr. A. Van mij naar hem is het bijna negen kilometer fietsen. Ik deed er dertig minuten en elf seconden over, een persoonlijk record. Nooit eerder was ik zo snel, en toch was ik helemaal niet buiten adem. Dit niet-buiten-adem-zijn was verbazend, zei dr. A. met een bezorgde blik, want de aantallen witte en rode bloedcellen en de bloedplaatjes in mijn bloed waren zeer gedaald (vooral de bloedplaatjes).
Ik word er zenuwachtig van als iemand met een bezorgde blik naar mij kijkt.

Vandaag begint de uitvoering van mijn plan

Vandaag begint de uitvoering van mijn plan. Welk plan?
Wel, het plan om elke dag honderd woorden te schrijven gedurende vierhonderdvijftig dagen, zodat ik bij leven en welzijn op woensdag 25 oktober 2023 vijfenveertigduizend woorden zal hebben geschreven, waarvan mijn uitgever een boek zal maken van honderdvijftig bladzijden, getiteld: Homo Aegrotans.
Het boek zal een dikte zal hebben van ongeveer 2,5 centimeter (de ideale dikte). Boeken moeten mijns inziens slank zijn. Dus niet te mager en niet dik. Ongeveer zoals de lichamen van gezonde mensen en dieren zijn.